Czy wiecie, że najwięcej parków narodowych jest w województwie małopolskim (5), ale jeśli chodzi o powierzchnię – największy obszar parków znajduje się na Podlasiu. Zresztą niemało ich tam jest, bo aż cztery: Biebrzański, Wigierski, Białowieski i Narwiański. Z żalem muszę przyznać, że nie zwiedziłem jeszcze wszystkich. Odwiedziłem jednak Wigierski i Biebrzański, o czym trochę Wam napiszę poniżej.
Czy warto? Oczywiście, zawsze warto zwiedzać parki narodowe. Ostatecznie wyznaczono je na terenach najbardziej atrakcyjnych przyrodniczo. To perełki na mapie. Należy jednak pamiętać, że to tereny – w założeniu – jak najmniej zmienione działalnością człowieka, a zatem jak najbardziej dzikie. Królestwo roślin i zwierząt. Wiąże się to nie tylko z zakazem schodzenia ze szlaków i koniecznością stosowania się do „instrukcji” pracowników parku, ale także z dostosowaniem obuwia i odzieży. I nie chodzi mi o to, żeby wykłócać się z panem, że dlaczego nie w szortach i klapkach, albo z panią, że dlaczego nie w butach na obcasach i skąpym odzieniu. Jeśli macie takie parcie, to idzie. Chodzi o to, że parki na Podlasiu zostały wyznaczone na terenach podmokłych, więc istnieje duże prawdopodobieństwo, że buciki ugrzęzną Wam w bagnie, a dodatkowo pogryzą Was owady, z których komary będą najmniejsze i najmniej inwazyjne. Sami oceńcie czy dla fotek warto. Dla lansu niekoniecznie, bo szlaki nie są zbyt oblegane. Na szczęście.
Biebrzański PN to największy polski park. Został wyznaczony wzdłuż Biebrzy. Zwiedzanie może być urozmaicone, ponieważ może się odbywać pieszo, na rowerze, konno lub kajakiem. Oczywiście zapomnijcie o wszelkich hałasujących środkach transportu np motorówkach. Biebrzański PN to królestwo ptaków, szczególnie tych gniazdujących w zaroślach i na rozlewiskach. To także królestwo łosia – zwierzęcia mocno poszukiwanego przez turystów. W parku i na jego obrzeżach znajdziecie też ślady działalności ludzkiej – fortyfikacje (w większości ruiny) zniszczone podczas II wojny światowej. Wszak to tereny słynnej obrony Wizny, z „polskimi Termopilami” na Górze Strękowej. W centrum parku leży niezdobyta Twierdza Osowiec, która w tygodniu jest udostępniana do zwiedzania.
Jeśli nie jesteście przygotowani na wycieczkę po podmokłym terenie, proponuję chociaż przejechać się Carską drogą (łosiostradą) i przejść się ścieżką edukacyjną – Długą Luką lub Groblą Honczarowską (jest dłuższa), z których można podziwiać Bagno Ławki i Bagno Podlaskie. W wielu miejscach na terenie parku ustawiono wieże i platformy widokowe. Jeśli chcecie lepiej zaznajomić się z parkiem, warto wybrać się na dłuższy szlak Gugny – Barwik. Dobrze jednak najpierw sprawdzić na stronie parku, czy akurat nie jest zamknięty ze względu na warunki, co się okresowo zdarza. Biebrzański PN to na pewno bardzo ciekawe miejsce, także ze względu na wiele terenów, na które po prostu nie da się wejść. Dla własnego bezpieczeństwa nie schodźcie ze ścieżek.
Wigierski PN to drugi park na Podlasiu. Jego sercem jest jezioro Wigry. Istotnym elementem jest także przepływająca przez niego Czarna Hańcza. Park można zwiedzać w kajaku lub jednym ze statków wycieczkowych pływających po Wigrach. Na jego „suchej” części wyznaczono sporo szlaków rowerowych oraz pieszych, a także ścieżki edukacyjne. Wigierski PN nie jest tak dziki i niedostępny jak Biebrzański, ma jednak swój urok. Szczególnie polecam kajaki oraz spacery pięknymi ścieżkami edukacyjnymi. Wśród lasu (który sam w sobie budzi respekt), ukrytych jest mnóstwo mniejszych i większych jeziorek. Na uwagę zasługuje także wystawa w budynku dyrekcji parku, gdzie możemy dowiedzieć się m.in. jakie zwierzęta zamieszkują park oraz skansen – także w pobliżu budynku dyrekcji. Warto rozglądać się za barciami przymocowanymi do drzew. Widoki możemy podziwiać z wież i punktów widokowych ustawionych na brzegach jeziora. To naprawdę urocze miejsce.
Będąc w Wigierskim PN warto zwiedzić także pokamedulski klasztor na jeziorze. Ale o nim napiszę w osobnym wpisie. Koniecznie trzeba też spróbować tradycyjnych dań 🙂
